Over mij
Jeugd
Ik ben geboren in Nijmegen, groeide op in Dukenburg, een buitenwijk van Nijmegen, toen één grote bouwput, een Walhalla voor kinderen. Mijn vader was een van de eerste Antillianen die eind jaren vijftig naar Nederland kwam om er te studeren. Vanwege gebrek aan carrièrekansen voor mensen van kleur (of was het heimwee?), verhuisden we kort na zijn promotie met ons gezin naar Curaçao. Indrukwekkend vanwege de cultuurshock, niet vanwege het aantal jaren dat ik er woonde, maar het land van mijn vader heb ik voor altijd in mijn hart gesloten.
Het huwelijk van mijn ouders hield er geen stand. Mijn broertje en ik gingen met mijn moeder terug naar Nijmegen. In de tweede klas van het Stedelijk Gymnasium werd ik van school gestuurd, ook al vond ik het er prachtig.
Het dreigde niet goed te gaan, geen van mijn toenmalige vrienden ging naar school, de straat was mijn speeltuin. Kostschool dreigde, maar het werd een fijn pleeggezin. Volgens sommigen was dat net op tijd, volgens mijzelf was er nog niet zo veel aan de hand. In Mook bij Nijmegen, bij Hans en Eugénie Bots, in de warmte van een intellectueel gezin, maakte ik mijn middelbare school af, eerst de havo aan de Notre Dame des Anges en omdat ik toch goed kon leren, mocht ik het jaar erna meteen vwo-eindexamen doen aan het Canisius College Mater Dei.
1970, (Boris links op de foto) verwondering of bewondering?
Student
De studententijd in Nijmegen was belangrijk voor me door de vele nieuwe vrienden die ik er leerde kennen. De eerste paar jaar woonde ik op het Hoogeveldt-complex op de professor Bromstraat, later op de Jacob Canisstraat en de laatste twee jaar van mijn studie op de Oranjesingel. Ik werd lid van Collegiaal Dispuut Panacee, waar disputeren hoog in het vaandel stond, we bespraken er van alles, wereldproblemen en vele onbenulligheden. Om moed te verzamelen, voor later op de avond, dronken we extra veel.
Oneindig veel tijd en moeite staken we in dansen, sjansen én versieren, meestal vruchteloos. Jarenlang werkte ik als ‘schepper’ in de mensa en zag er duizenden studenten, chagrijnig van de honger, aan mijn voerbakken voorbijtrekken.
Sporten deed ik graag, bandy: hockey op ijs, net ijshockey maar dan met een oranje balletje. Meerdere keren kwam ik uit voor het Nederlandse team, het voordeel van een kleine sport. Aan colleges besteedde ik zo min mogelijk tijd, maar ik studeerde wel op tijd af
Dienst, wonen en werken
Na mijn studie ging ik in militaire dienst, werkte op een stafafdeling aan de Kromhoutkazerne in Utrecht als ROAG -officier. Daarna woonde ik een paar jaar in het mooie centrum van Breda en werkte als ICT-consultant bij het Belgische AXI voornamelijk voor Nutricia in Zoetermeer. Daarna voor CMG in Rotterdam waar ik opdrachten deed voor General Electric in Bergen op Zoom en Koninklijke Shell in Den Haag.
In 1995 verhuisde ik naar Reeuwijk waar drie van mijn kinderen zijn geboren, de oudste dan officieel in Gouda. In 1997 richtte ik samen met mijn broer loopbaanadviesbureau Qompas op, nu een van de grootste aanbieders van diensten op het gebied van loopbaanoriëntatie en -begeleiding (LOB).
Tien jaar woonde ik in het centrum van Gouda, eerst aan de Markt met het mooie oude stadhuis en later een paar honderd meter verderop. Daar schreef ik mijn debuutroman Nocturne voor Messina.
Niet alles in het leven valt te plannen, gelukkig maar, in december 2023 verhuisde ik naar Leiden om er in maart 2024, in grote dankbaarheid, de geboorte aan van mijn zoon aan te kondigen.
In de zomer van 2022 richtte ik mijn eigen uitgeverij Lobster Publishing op. In september 2023 verscheen daar mijn eerste roman Nocturne voor Messina, een ‘mannenboek’, een zoektocht naar identiteit en acceptatie.
Motivatie en inspiratie
Op Curaçao wees mijn vader mij eens op een man, die in zijn eentje langs de kant van de Caracasbaaiweg liep. Het was Frank Martinus Arion, de schrijver van Dubbelspel. Hij liep daar ogenschijnlijk verloren, maar ik had het idee dat hij bezig was met het verzinnen van mooie verhalen. Dat was wat ik ook ooit wilde, verhalen verzinnen en degene die beklijfden dan opschrijven. Verhalen waarvan ik hoop dat ze amuseren, in mijn eigen stijl, toegankelijk, maar ook wel indringend, wrang, zo nu en dan grappig en regelmatig scabreus en provocatief.
Hunkeren
Wrijven in ongemakkelijkheid, klein leed, valse schaamte, slachtofferschap, ontmoetingen met mensen die verbeten zijn, mensen met rotsvaste overtuigingen, gelovigen, idealisten en dogmatici. Ik ben nieuwsgierig naar het waarom van emoties, naar passie zonder nuance. Ik luister graag naar bevlogen verhalen, kijk verwonderd naar veldslagen die voortvloeien uit moeizame liefdesrelaties. Menselijke intuïtie is zo heerlijk misleidend, komt zo vaak in de buurt van onnozelheid, maar technocraten zijn vaak zo saai. We hunkeren naar geluk, altijd op zoek naar die ‘aai over de bol’.
Existentiële angsten
Ergens moet de oplossing voor eeuwig geluk te vinden zijn. Hoe meer we het buiten onszelf zoeken, hoe lastiger het te vinden is. Weinigen begrijpen waartoe we op aarde zijn, sommigen accepteren dat, maar velen drijft het tot wanhoop, tot een veelheid van existentiële angsten. Kinderen, de planeet redden, dan heb je een doel en hoef je jezelf minder waaromvragen te stellen. De biologie helpt soms een handje. Als je het niet meer overziet dan maak je de wereld maar piepklein door je oren en ogen te sluiten, geen informatie meer tot je te nemen. Niet durven te leven uit angst om te sterven, niet kunnen leven vanwege de zinloosheid ervan.
Een nieuwe God
Het is een interessante tijd, niet per se beter dan vroeger. Nu God voor velen niet meer bestaat, zoeken we krampachtig naar een nieuwe God. De planeet spreekt en de planeet is boos. Het is te ongelijk verdeeld, de strijd ontbrandt. We polariseren erop los, schreeuwen over vrijheid van meningsuiting en willen gelijktijdig anderen zo snel mogelijk de mond snoeren. Tolerantie is geven en nemen, maar het geven wordt vergeten.
Broze beschaving
Corona was een afschuwelijke tijd, die liet zien hoe broos beschaving is onder invloed van oerangst en overmoed. We dringen elkaar diversiteit op en cancelen erop los. De top moet voor iedereen bereikbaar zijn, maar liefst wel in de vorm van een gezellige ‘safe space’ waar we de hele dag kunnen brainstormen over futiliteiten onder het genot van een kopje koffie met een lekker koekje. Wie bekommert zich nog om de eenvoudige mens, wie bekommert zich überhaupt nog om de ander?
Technologische vooruitgang
Technologische vooruitgang maakt de wereld complexer en steeds minder mensen houden het hoge tempo bij. Steeds meer in minder tijd, dat lukt alleen de besten, burn-out was nog nooit zo populair, we slikken emmers pillen tegen angstaanvallen en depressies. We gebruiken ook veel anticonceptie, want kinderen zijn duur en vervuilend.
Gamechangers
De maakindustrie verdwijnt uit Nederland, want steeds meer mensen vinden die maar vies. Schonere lucht, dat is fijn, maar welk perspectief is er nog voor degenen die alleen geld kunnen verdienen met hun handen? De vooruitgang is niet te stoppen, maar voegen de meeste nieuwe uitvindingen echt nog extra geluk toe? ‘In het zweet uws aanschijns zult gij uw brood verdienen’, maar hoe werkt dat als robots straks alles beter kunnen dan wij? Wat als er dankzij kernfusie nooit meer energieschaarste zal zijn? Wat als wetenschappers ontdekken hoe je cel-veroudering definitief tegenhoudt, omkeert zelfs, en we daarmee de facto onsterfelijk zijn? Het zijn de gamechangers van de toekomst.
Verwonderen
Ik zou het graag allemaal meemaken, me kunnen blijven verwonderen. Een troost is dat er geen waarheid is, alleen zijn sommige waarheden waarschijnlijker dan andere. Ja we gaan dood, maar zelfs dat is dus niet meer zeker. Altijd blijven twijfelen!
Messina
David , de hoofdpersoon in Nocturne voor Messina, is ook zo´n twijfelaar. Ik wil iets achterlaten om niet vergeten te worden, maar natuurlijk weet ik dat ‘niet vergeten worden’ een illusie is in termen van de eeuwigheid. Dat is dan wel weer zeker. Maar van cynisme gaat de wereld ook niet sneller draaien, beter houden we elkaar een beetje voor de gek en doen alsof het er allemaal wél toe doet waar we mee bezig zijn.
Zoek niet langer naar Messina als je haar eigenlijk al gevonden hebt. Ja, zo ongeveer moet het zijn.
Boris Eustatia
Ontvang een bericht als
mijn volgende roman verschijnt
Mijn debuut Nocturne voor Messina is nu overal verkrijgbaar