Catharsis
In oktober 2023 had ik een openhartige gesprek met mijn literair agent Hanneke van de Water naar aanleiding van mijn debuut Nocturne voor Messina. Dat werd in november 2023 gepubliceerd in onder meer het Nijmeegse dagblad . Daarin vertel ik een en ander over the making of en geef ik de oorspronkelijke subtitel prijs. Dat die titel de eerste redactieronde niet overleefde, was voor mij geen verrassing, maar sommige vrienden, wat nauwer betrokken bij mijn schrijfproces, waren teleurgesteld. Deze blog biedt de mogelijkheid te beoordelen of het een gemiste kans is.
Manifesto en The Catcher in the Rye
Het eerste idee voor mijn roman ontstond nadat ik flarden had gelezen van Manifesto waarin de gedachtenkronkels staan beschreven van Elliot Rodger, de zoon van de Britse filmregisseur, die zelfmoord pleegde nadat hij eerst een bloedbad had aangericht in Santa Barbara. De moeilijke overgang van jeugd naar volwassenheid, het onbegrip van mannen over de belevingswereld van vrouwen en de totale verwarring die daardoor kan ontstaan, vond ik een krachtig element in een tijdsgeest waar #MeToo een grote invloed heeft. Ik wilde een zachtere versie neerzetten van een personage dat worstelde met de complexiteit van relaties. Een combinatie van Holden Caulfield uit The Catcher in the Rye en Elliot Rodger en dat gemixt met elementen uit mijn eigen leven.
Catharsis van een kuttenkijker
David, de hoofdfiguur, getraumatiseerd door een aantal jeugdervaringen, is niet meer in staat om specifieke vrouwelijke private delen waar te nemen. Hij hoort dan kort daarvoor een schelle fluittoon. In El Sombrero (‘de Hoed’ voor Nijmegenaren van mijn generatie) ontmoet hij een goeroe die hem onderwijst hoe bevrijding te vinden. Als David uiteindelijk rijk en succesvol terugkeert uit New York, koopt hij een monumentaal pand in Amsterdam en richt dat in ter voorbereiding op zijn bevrijdende seance. Hij vindt zeven vrouwen bereid om zich door hem te laten begluren. Bij de laatste zou dan catharsis, de magische bevrijding, moeten plaatsvinden. De laatste vrouw in de rij is echter niet degene die hij verwacht, maar blijkt wel degelijk zijn bevrijding in te luiden; ‘Messina’.
Mijn overtuiging was dat ik moest opvallen om gepubliceerd te worden en dat ik dus een manuscript had te schrijven vol provocatieve elementen. Mijn roman kreeg de titel Messina met ondertitel Catharsis van een kuttenkijker. Dat opvallen is wel gelukt, maar afgezien van het feit dat een klassieke roman geen ondertitel hoort te hebben, was dit way over the top, en kostte het mijn redacteur geen moeite mij te overtuigen stevige ingrepen te doen. Mijn originele manuscript telde zo’n 300.000 woorden. Het eerste wat mijn redacteur voorstelde was om dat maar eens in te dikken tot een kwart. Kill your darlings, mijn debuut telt een kleine 80.000 woorden, dus dat is gelukt. De bevrijdende seance en de aanloop ernaartoe, hebben de eindstreep niet gehaald.
Messina-trilogie
Moest het allemaal zo ingrijpend? Blijkbaar niet voor iedereen want mijn allereerste lezers, Kitty Herweijer en Elif Isitman, waren oprecht enthousiast over het origineel. Zij vinden eigenlijk dat ik me teveel heb geconformeerd. Maar als het al zo is, dan ben ik daarover zelf geenszins teleurgesteld. Ik ben blij dat in ‘gestripte vorm’ mijn debuut hoog scoort op toegankelijkheid en regelmatig ‘een pageturner’ wordt genoemd.
Niet uit te sluiten valt dat mijn later werk wel absurdistischer zal zijn. Eerst wil ik mijn Messina-trilogie vervolmaken. De twee komende romans zullen in de stijl van mijn debuut zijn. Nu ben ik druk bezig met het uitwerken van het script van het tweede deel. Ik schrijf het vanuit het perspectief van Mike Swartjes, diegene uit Nocturne voor Messina met de Groene parel en de vakanties aan de ‘Klote d’as Duur’, een bad boy tegen wil en dank. Ik hoop dit jaar al te publiceren, maar 2025 is realistischer.
